"Patyki, badyle" Urszula Zajączkowska

Czytanie tej książki to była istna finezja, a szczególnie teraz gdy mamy nałożone przeróżne ograniczenia. Spragnieni zieleni uświadamiamy sobie, że własny balkon może być dla nas mini zaczarowanym ogrodem, natomiast działki ogrodowe przeżywają oblężenie, a ci którzy mają w swoim zasięgu lasy nagle korzystają z niego bez żadnych oporów. I wiecie co? Jest to wspaniałe, to jakby wrócić do czasów naszych przodków, którzy mieli dużo mieli dużo pokory do przyrody i otaczającej nasz zewsząd roślinności.

Właśnie teraz potrzebowałam dużej dawki naturoterapii i książki, która byłaby napisana w tym nurcie. Olśnienie przyszło wtedy gdy zobaczyłam dzieło Urszuli Zajączkowskiej o wspaniałym tytule "Patyki, badyle". Jest to książka stricte naukowa ale momentami napisana w taki sposób, że czujesz podmuch wiatru, który delikatnie muska liście na wietrze albo wyczuwasz pod stopami dywan mchów zroszonych kropelkami rosy. Autorka jest botaniczką, która dla swej pasji jest w stanie przejechać 500 km lub więcej, by zdobyć dany gatunek roślin, a potem delikatnie umościć je na siedzeniu i z troską dowieźć je do swojego laboratorium, gdzie kroi, hoduje i obserwuje. To jest właśnie pasja, która jest napędową siłą i paliwem do życia - nie odpuszcza, dla niej jesteśmy w stanie poświecić czas wolny, a sukcesy są zwieńczeniem naszych starań. W książce jesteśmy to odczuć na każdej zadrukowanej stronicy i to jest piękne! 

Pani botanik zabiera nas w różne zakamarki i labirynty lasu, roślinności, a także bada wpływu faz księżyca na poszczególne zielone istoty. Porzuca też te naturalne ekosystemy na rzecz miasta, w którym panoszą się rośliny w miejscach dla nas niewiarygodnych - to także są dla niej obszary poszukiwań i analiz. Czasem też zastyga i z uwaga patrzy w jakich kierunkach poruszają się pędy mięty i dyni. Natomiast cykl życia i niezwykła możliwość regeneracji roślin i drzew wciąż nieustannie ją zachwyca. Ja doznałam tu wiele olśnień, o których pisze też autorka:

"Zdarzają się jednak olśnienia. Czytasz je i wtedy czujesz, że znikasz, rozmywasz się, zatracasz się w jakimś wspólnym zdaniu i zaraz sama stajesz się jego literą leżącą w ciągu,  który z odległej perspektywy wydaje się mieć nareszcie jakieś znaczenie. Olśnienie. Przeżyłam ich już trzy. To uderzenie w ciało, szturchnięcie cudownym dymkiem, strzał w żyłę euforią, zanurzenie w wysokoenergetycznej aurze wyzbytej z marazmu i arytmii serca. Wtedy też i ja wołam wysokim C do prostoty dotkliwości istnienia wszechświata, tańczę, skaczę, nie wiem przez chwilę, co ze sobą i z tą wieścią zrobić. Zawsze jednak przede wszystkim straszliwie prosto i wstydliwie, pewnie też infantylnie zachwycam się i nie mogę przestać. To właściwie tyle. A potem wychwalam tą chwilę, chcę tam iść. Idę."

Jest to niezwykle metafizyczna książka, którą musicie przeczytać. Tyle albo aż tyle!